مجمع الجزاير ايراني ، باره هاي از هم گسسته ي جامعه ي ايرانيان داخل و خارج از كشور است، مجموعه اي كه عناصر آن نه فقط از جنبه ي جغرافيايي ، بلكه همچنين از نظر فرهنگي ، اجتماي ، و سياسي بيشز پيش از يكديگر فاصله ميگيرند! اين از هم گسيختگي همه جانبه مختص پاره هاي داخل و خارج نيست؛ اقشار مختلف جامعه ي در داخل نيز با روندي پر شتاب در حال فاصله گرفتن از يكديگر هستند.

          اين روند نوين هرچند در ظاهر با نظزيه ي فاصله ي طبقاتي چپ تشابهات فراواني دارد ولي با نگرشي عميق تر تفاوتهاي ماهوي آن با اشكال متنوع نظريه ي طبقاتي عصر صنعتي آشكار ميشود

         در رويكرد طبقاتي عصر صنعت كه عمدتان از سوي پيروان سوسياليسم ماركسيستي مطرح ميشد ريشه و پايه ي اساسي بحرانهاي اجتماعي گسترش و عميق شدن شتاب آميز توانايي اقتصادي اقشار مختلف اجتماعي است. با  به حركت در آمدن امواج نوين تمدن اطلاعاتي در دهه هاي 80 و 90 اما ؛ نياز سوزان دسترسي به ايده ها و اطلاعات نوين - نه تنها از جنبه ارزش روز افزون اقتصادي آن بلكه بخصوص به دليل افزايش بي سابقه ي ارزش اجتماعي- فرهنگي اطلاعات  و نقشي كه انباشت اطلاعاتي- فرهنگي در زندگي روزمره افراد بازي ميكند -  به ايجاد سنتزي تازه از فاكتور هاي اقتصادي ، اطلاعاتي- فرهنگي و سياسي انجاميده است. به ساده ترين كلام در عصر انفرماتيك نيازهاي فرهنگي و بخصوص نياز سوزان توده ها به مبادله ي آزاد ايده ها و اطلااعات در ارتباطي ارگانيك ، تنگاتنگ و تفكيك ناپدير با نيازهاي اقتصادي اند!

           در يك چنين فضايي ، شكاف بين گروه هاي مختلف اجتمايي نيز به سهم خود موثر از آنتاگونيسمي مبتني بر فاصله و تفاوت فرهنگي است ؛ فاصله اي كه با سرعتي سرسام آور در حال فزوني است!!

             آين آنتاگونيسم فراصنعتي با توجه به ويژگي خاصي كه جوامع مختلف ايرانيان داخل و خارج كشور از نظر فاصله ي جغرافيايي دارند در مجمع الجزاير ايراني شدت گرفته و بشكلي بارز تر عمل ميكند .

     

         مجمع الجزاير ايراني  شكل بارز و در عين حال ويژه ي انبوه زدايي اجتماعي در  طليعه ي تمدن فراصنعتي است!!